ฉันต้องถาม

เดเมียนขอตัวออกไปด้วยการจุมพิตแผ่วเบาและอบอุ่นที่ขมับของฉัน—สัมผัสที่ทั้งแสดงความเป็นเจ้าของและให้เกียรติ “เดี๋ยวมานะ สักสิบนาที” เขาพึมพำด้วยน้ำเสียงที่ยังแหบพร่าเล็กน้อย แล้วเลื่อนตัวออกจากประตูประจกบานเลื่อนโดยที่โทรศัพท์อยู่ในมือแล้ว

ฉันมองเขาจากภายในคอนโดที่เย็นสบาย แสงแดดจับเส้นผมสีเงินสว่างข...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ